Ιστορία του σχολείου
Η ίδρυση του σχολείου, από την Μαίρη Αργύρη, έγινε μετά από την κρίση της δημοκρατίας στη χώρα μας, στην περίοδο της μεταπολίτευσης, που έμεινε ζωντανή στη μνήμη μας από την μάχη που έδωσε η γενιά των νέων του Πολυτεχνείου εναντίον του συντηρητισμού.
Με τη γέννηση του σχολείου εκείνη την εποχή αποτυπώθηκε στο όραμά του η αξία του διαλόγου και της ανθρώπινης ανάγκης για συνδεσιμότητα, συλλογικότητα αλλά και η ευθύνη απέναντι στην επόμενη γενιά.
Συγχρόνως καταγράφηκε στο DNA του σχολείου η ανθεκτικότητα που απαιτεί η προσπάθεια να γίνεται κανείς καλύτερος, λαμβάνοντας με ευγνωμοσύνη τις ευκαιρίες που του προσφέρονται
και αντιμετωπίζοντας με έμπνευση τις αντιξοότητες.
Όλες οι συναντήσεις που ακολούθησαν με ανθρώπους φωτεινούς που ένωσαν το δρόμο τους με το δικό μας, μας πήγαν μπροστά και όλες οι κρίσεις που αντιμετωπίσαμε μας έβγαλαν σοφότερους.
Αυτή την ιστορία λέμε στα παιδιά.
Η Μαίρη Αργύρη ιδρύει στην περιοχή του Παπάγου τον χώρο "Χαρά και Αγάπη", που εξελίσσεται σε Βρεφονηπιακό Σταθμό–Νηπιαγωγείο.
Το ξεκίνημα γίνεται σε μια εποχή έντονων κοινωνικών και πολιτικών ζυμώσεων, σε αντίθεση με τις αυταρχικές παιδαγωγικές αντιλήψεις της εποχής.
Πολύ σύντομα χαρακτηρίζεται ως ένα μη αυταρχικό σχολείο, μια όαση για τα παιδιά.
Με νέα συνεργάτιδα την κ. Αΐντα Παπαγιάννη, ιδρύεται δεύτερος παιδικός σταθμός στου Παπάγου.
Η αλλαγή νομοθεσίας και η δυναμική της εποχής ενισχύουν την εμπιστοσύνη των γονέων.
Το σχολείο συνεργάζεται με άνδρες νηπιαγωγούς και ψυχολόγους εκπαιδευμένους στο εξωτερικό, όταν ακόμα δεν υπάρχει στην Ελλάδα πανεπιστημιακή σχολή ψυχολογίας.
και Νηπιαγωγείου
Ιδρύεται το Δημοτικό (2002) και το Νηπιαγωγείο (2003) στην περιοχή του Γέρακα.
Το σχολείο ξεχωρίζει για την καλλιέργεια πολιτειότητας, περιβαλλοντικής ευαισθησίας, αισθητικής αγωγής και ομαδικότητας.
Πρωτοπορεί στη διαθεματική και βιωματική προσέγγιση, σε συνεργασία με ακαδημαϊκούς.
Η διεύθυνση περνά σταδιακά στη νέα γενιά.
Η κοινωνική και οικονομική κρίση φέρνει στο προσκήνιο τη σημασία της ψυχικής ανθεκτικότητας. Επίσης την ανάγκη για επαναπροσδιορισμό των προτεραιοτήτων του ανθρώπου. Μέσα σε αυτό το κλίμα της υπερκατανάλωσης αγαθών αναζητούμε τις πραγματικές ανάγκες του ανθρώπου.
Στο σχολείο μας εξελίσσεται η μεθοδολογία μας για την ομαδοσυνεργατική διδασκαλία και καθιερώνεται συγκεκριμένος μη δομημένος χρόνος κοινοτικής ώρας στο ωρολόγιο του δημοτικού και της μεθοδολογίας παρατήρησης του ελεύθερου παιχνιδιού των παιδιών στην προσχολική. Ιδρύεται η ομάδα αλληλεγγύης του Σχολείου "Ροδιά".
Το σχολείο θέτει ως προτεραιότητα την ενεργειακή αυτονομία των κτιρίων, τη βιώσιμη λειτουργία του σχολείου και την περιβαλλοντική εκπαίδευση των παιδιών.
Ο δεύτερος Παιδικός Σταθμός–Νηπιαγωγείο μεταφέρεται σε ιδιόκτητο, νεόκτιστο κτίριο και ενώνεται με τον πρώτο.
Η αυλή μεγαλώνει, το σχολείο ανανεώνεται.
Η πανδημία φέρνει βαθιά αναστάτωση.
Το σχολείο κρατά καθημερινή επαφή με τους γονείς, εξασφαλίζει πρόσβαση για τα παιδιά όλων των ηλικιών στην εκπαίδευση και στήνει δημιουργικά σχήματα ψηφιακής και διαζώσης αλλά "μετ' εμποδίων" εκπαίδευσης (ηχητική βιβλιοθήκη με αναγνώσεις από γνώριμες φωνές των μικρών και των μεγάλων μελών της κοινότητας, ατομικός χρόνος όλων των παιδιών με τους παιδαγωγούς τους, ραδιόφωνο).
Στηρίζει την ψυχοσυναισθηματική υγεία των παιδιών, οργανώνει ομάδες γονέων και συμβουλευτική για τις δυσκολίες που έφερε ο κορωνοϊός, δημιουργεί βίντεο με το μοίρασμα των εμπειριών εκπαιδευτικών & γονέων από την δύσκολη αυτή περίοδο.
Η αβεβαιότητα, ο φόβος και η σκληρότητα της εποχής φτάνουν στα σπίτια μέσω των οθονών.
Δύο μεγάλοι πόλεμοι στα σύνορα της Ευρώπης : Ρωσία-Ουκρανία, Ισραήλ-Παλαιστίνη.
Για άλλη μια φορά ο θεσμός του "Κουτιού της Ροδιάς" ενεργοποιείται συγκεντρώνοντας και αποστέλλοντας δέματα, ζωγραφιές και μηνύματα για τα παιδιά του πολέμου.
Γονείς του σχολείου κινητοποιούνται και μιλάμε από κοινού στα παιδιά για τις αξίες μας και για τα δικαιώματα των λαών ανακουφίζοντας έτσι την αγωνία των μεγαλύτερων παιδιών.
Στιγμές από την ιστορία μας
